Αγαπητέ Μανώλη, 18.10.2015
Πολύ σωστά το συνέλαβες. Εγώ πράγματι δεν σκέφτηκα ως απώτερο σκοπό μια θρησκεία που θα ζητήσει ένα κομμάτι από την πίτα των ήδη υφισταμένων καθεστωτικών θρησκειών. Το ότι ζήτησα την νομική αναγνώριση της αναβίωσης της θεοποιήσεως του Αλεξάνδρου, ήταν απλώς για ν αποκτήσω έναν μανδύα ώστε να μην έχω πολλά προβλήματα με τα κατεστημένα εντός Ελλάδος. Λίγα θα έχω όπως και έχω σίγουρα.
Όπως ανάφερα και σε προγενέστερά μου σχόλια, σκέφτηκα ότι είναι καιρός να δώσουμε ένα θανατηφόρο χτύπημα στους παραμυθένιους θεούς των διαφόρων κατεστημένων, τα οποία κατασκεύασαν τους ανύπαρκτους και παραμυθένιους θεούς με σκοπό να εξουσιάσουν την οικουμένη όπως και το πέτυχαν.
Κατόρθωσαν να τρομοκρατήσουν όλο τον κόσμο γιατί ο θεός που κατασκεύασαν είναι τιμωρός και κακός. Αυτοί δε είναι οι μεσάζοντες και έτσι θα μπορεί ο κάθε φτωχός στο μυαλό να πετύχει ότι θέλει από τον υποτιθέμενο θεό, τον οποίον στόλισαν αυτοί με ότι κακό και καλό τους βολεύει.
Μιλάμε για επαναστάσεις και χίλια δυο άλλα που θα σώσουν την ανθρωπότητα. Όμως ποτέ δεν τολμήσαμε να κάνουμε μια επανάσταση για να απελευθερώσουμε την ανθρωπότητα από τα δεσμά του κάθε «Μεσσία» και του κάθε «κατασκευασμένου» θεού.
Το ξέρουμε πλέον, όχι δυστυχώς όλοι, αλλά αρκετοί ότι οι θεοί είναι δημιουργήματά μας και αφού είναι έτσι κανένας θεός από αυτούς που δημιουργήσαμε δεν υπάρχει. Τότε δεν νομίζεις ότι είναι καιρός να αναζητήσουμε πραγματικές υπαρκτές οντότητες που έζησαν, έγραψαν ιστορία και συνέβαλαν ριζικά στην βελτίωση του κοινωνικού γίγνεσθαι;
Ασφαλώς είναι αρκετοί, δεν είναι μόνο ένας αλλά κάποιος από όλους αυτούς τους αρκετούς πέρασε πολύ μπροστά, έκανε καλύτερο χρόνο στο μαραθώνιο της ζωής του που δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα κανένας να τον φθάσει.
Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Αλέξανδρο.
Ο Αυτοκράτορας Τραϊανός σύμφωνα με τον Αρριανό λέει τα εξής:
«Εκείνο που μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι ο Αλέξανδρος δεν είχε τίποτε μικρό ή ασήμαντο στο μυαλό του, ούτε θα έμενε ήσυχος στις περιοχές που ήδη είχε υπό τον έλεγχό του, ακόμη κι αν πρόσθετε την Ευρώπη, την Ασία και τα Βρετανικά νησιά στην Ευρώπη»
Ο Αλέξανδρος προβάλλεται στις εθνικές λογοτεχνίες περίπου ογδόντα χωρών. Ο Αλέξανδρος είναι το πλέον διάσημο από τα ελάχιστα άτομα στην ανθρώπινη ιστορία των οποίων το λαμπερό φως διέσχισε το στερέωμα για να σημαδέψει το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης.
Η Meri Bats σε ένα σημείωμα του έργου της «ο Μακεδόνας» το 1931 γράφει:
«Υπάρχουν άνθρωποι που συνοψίζουν μια εποχή και άνθρωποι που αρχίζουν μια άλλη. Ο Αλέξανδρος τα έκανε και τα δύο».
Ο Αρριανός στην Αλεξάνδρου Ανάβαση, Ζ:30 ο.π. (Σ.τ.Μ.) συνεχίζει λέγοντας:
Δεν υπάρχει έθνος, δεν υπάρχει πόλη, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έφθασε τότε το όνομα του Αλεξάνδρου. Και είμαι σίγουρος ότι δεν μπορεί να έχει γεννηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κάποιος που να μη μοιάζει με τους άλλους χωρίς θεϊκή παρέμβαση»
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρας ο οποίος σύμφωνα με τον Πλούταρχο πλησίασε αρκετά τον Αλέξανδρο βρέθηκε μπροστά σε ένα άγαλμα του Αλεξάνδρου στο Μουσείο της Σεβίλης, στάθηκε και αφού το κοίταζε επί μία ώρα, ξέσπασε σε κλάματα επειδή, ο Αλέξανδρος είχε πεθάνει στα τριάντα δύο ως βασιλιάς τόσο πολλών λαών, ενώ ο ίδιος στην ίδια ηλικία δεν είχε επιτύχει κανένα λαμπρό κατόρθωμα.
Μέσα στα γραπτά των ευρύτερων αρχαιολογικών κειμένων, ανακαλύπτει κανείς την ερώτηση που μένει χωρίς απάντηση. «Τι ήταν αυτό που κινητοποιούσε τον Αλέξανδρο, καθώς και με το πώς και το γιατί μπόρεσε να πετύχει όσα πέτυχε;
Σύμφωνα με τον Paul Cartledge ο Αρριανός γράφει:
«Και παρότι είναι δίχως αμφιβολία απαράμιλλα φημισμένος τόσο στις μέρες μας
όσο και κατά την διάρκεια της ζωής του, δεν είναι απλώς «μέγας» αλλά
πολύ περισσότερο από «μέγας», τουτέστι «θεός».
Οι μόνοι που κατηγόρησαν τον Αλέξανδρο ήταν και είναι οι «σεβαστοί» πατέρας της Εκκλησίας της «Ελλάδος». Ο «άγιος» Αυγουστίνος στο βιβλίο του «Πολιτεία του θεού» αποκαλεί τον Αλέξανδρο αγύρτη, που η όρεξή του για πλιάτσικο ήταν παγκόσμια».
Ο Χρυσόστομος κατηγορούσε όσους έφεραν στο σώμα τους διάφορα αναμνηστικά που είχαν σχέση με τον Αλέξανδρο όπως νομίσματα με την προτομή του Αλεξάνδρου.
Στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχουν νομίσματα που σμιλεύτηκαν κατά την ελληνιστική εποχή γύρω από το 200 π.Χ. που δηλώνουν ότι ο Αλέξανδρος λατρεύτηκε σαν θεός και μετά τον θάνατό του.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να σου γράφω μέρες και μήνες αλλά πρέπει να σταματήσω υποβάλλοντας κάποιες ερωτήσεις σε όλους μας που προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες ώστε να καλύψουμε ένα εθνικό έγκλημα.
Γιατί φοβόμαστε να αγκαλιάσουμε τον πρόγονό μας και να μην αμφισβητήσουμε την θεοποίησή του, την οποία κέρδισε ο ίδιος με τους θρύλους και τις πράξεις του;
Ποιος είναι ο λόγος που για μια στιγμή γίναμε τόσο συντηρητικοί και αποκτήσαμε ικανότητες «ΚΡΙΤΗ» ώστε να πρωτοστατήσουμε στη διαμάχη εάν και κατά πόσο ο Αλέξανδρος είναι θεός ή όχι ενώ από την άλλη αγκαλιάσαμε ένα θεό που μας πάσαραν οι Εβραίοι αφού συνεργάστηκαν με κάποιους Έλληνες που πρόδωσαν και ατίμασαν τα ιερά του Αλεξάνδρου και όλων των Ελλήνων;
Και τότε ποιος σε αυτό τον κόσμο θα μπορούσε να είναι θεός ο οποίος θα πλαισιώνεται, με έναν Αριστοτέλη, έναν Πλάτωνα, έναν Σωκράτη, έναν Θαλή, έναν Πυθαγόρα, έναν Δημόκριτο, έναν Λεωνίδα, έναν Μιλτιάδη, έναν Θεμιστοκλή, έναν Μίνωα, έναν Ηρακλή και έναν Όμηρο; Δεν αφήνω τους υπόλοιπους απ έξω. Απλώς σταμάτησα στους δώδεκα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος στην οικουμένη που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Αλέξανδρο.
Το τι η Ελλάδα θα μπορούσε να αποκομίσει δεν περιγράφεται. Δεν μ αρέσει όμως να κάνω εμπορική συναλλαγή. Ότι όφελος θα έρθει είναι ευπρόσδεκτο. Δεν θέλω όμως να σκεφτώ ότι αναβιώνω την θεοποίηση του Αλεξάνδρου για να έχω οφέλη. Τότε καταλήγουμε σε ότι καταπολεμάμε. Αναβιώσαμε την θεοποίησή του επειδή το αξίζει και κυρίως επειδή θέλουμε από αγάπη και ευγνωμοσύνη να ανταποκριθούμε επί τέλους στις νομικές και ηθικές μας υποχρεώσεις απέναντί του και απέναντι όλων των προγόνων του Ελληνισμού.
Εκείνο που πρέπει τώρα να συζητάμε δεν είναι κατά πόσο ο Αλέξανδρος είναι θεός ή όχι. Αυτό είναι τελειωμένο και είναι ντροπή μας να σκαλίζουμε μήπως ξετρυπώσουμε κάτι και αποδείξουμε ότι δεν είναι, αλλά πως θα εξαπλώσουμε αυτό το γεγονός διεθνώς περνώντας πλέον ελληνικά μηνύματα και αναβιώνοντας τις θαμμένες αρχές και αξίες του Ελληνισμού με σκοπό την δημιουργία μιας ενωμένης οικουμένης που όλα τα έθνη θα είναι ισότιμα και θα απολαμβάνουν τα αγαθά της πραγματικής συμφιλίωσης και συνύπαρξης κάτω από το σκήπτρο του Ελληνισμού που δεν σημαίνει κάτι ρατσιστικό αλλά ανθρώπινο και κοινωνικό με πρότυπο τον Αλέξανδρο και με τους Έλληνες σοφούς που τον πλαισίωσαν και τον πλαισιώνουν.
Περιμένω προτάσεις και ερωτήσεις για ενημέρωση και διεύρυνση των γνώσεών μας σχετικά με το εν λόγω θέμα αλλά όχι εάν και κατά πόσο είναι ή δεν είναι θεός.
Σε χαιρετώ Μανώλη και όλους τους φίλους που συμβάλουν στην ενημέρωση του κοινού.
Με αγάπη
Αριστοτέλης Κακογεωργίου
Υπεύθυνος για την Διονυσιακή και Αλεξανδρινή Θρησκεία, που ήδη αναβίωσε ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου