Ο 54ος Αριστοτέλειος Μαραθώνιος Μακεδονίας διεξάγεται προς τιμή των Μακεδόνων αλλά αυτή την χρονιά και προς τιμή αυτών που αποτέλεσαν το κίνητρο για την θεμελίωση αυτού του αθλητικού γεγονότος. Θεώρησα ηθική υποχρέωση να αναφερθώ στις προσωπικότητες που θυσίασαν ένα μεγάλο μέρος από την ζωή τους προκειμένου να προωθήσουν τις υψηλές αξίες της αθλητικής ιδέας που δυστυχώς σήμερα έχουν πολτοποιηθεί στο βωμό των εξουσιαστικών και οικονομικών συμφερόντων. Ο Μαραθώνιος αυτός που σήμερα τρέχετε ίσως για πολλαπλή φορά ανάγει τη ρίζα του στον 1ο αθλητικό αγώνα της δικής μου ζωής στις 02.11.1956 το οποίο ήταν και το πρώτο που έλαβε χώρα στην πόλη της Δράμας αλλά για την εποχή εκείνη και το πρώτο στην Ελλάδα ως αθλητική εκδήλωση μαζικού αθλητισμού. Η μικρή αυτή νίκη της 2ας Νοεμβρίου 1956 όπως βλέπετε στις φωτογραφίες αποτέλεσε την αφετηρία μιας διαφορετικής ζωής την οποία αγάπησα παρά τις δυσκολίες και την οποία δεν εγκατέλειψα μέχρι σήμερα που συμπληρώθηκαν 54 ολόκληρα χρόνια. Έτρεχα πριν από 54 χρόνια εδώ σε αυτούς τους δρόμους που τρέχετε σήμερα εσείς απλά και αγνά μαζί με τους άλλους φίλους και συναθλητές μου, τον Χρήστο τον Στυλιανίδη που τερματίζει δεύτερος στον αγώνα της 2ας Νοεμβρίου 1956, τον Αφεντουλίδη που τερματίζει τρίτος, τον Κουρπανίδη Νικόλαο που τερματίζει τέταρτος αλλά και με άλλους συναθλητές μου και φίλους σε διαφορετικούς αγώνες όπως τον δυναμικό δρομέα Θέμη Καναρά, τον Αντώνη Λαυδιώτη, τον Νικόλαο Μαυράκη, τον Εμμανουηλίδη, τον Λεγομενίδη, τον Αθανασιάδη και άλλους που δεν μπορώ πλέον να θυμηθώ τα ονόματά τους
Όλα αυτά όμως δεν υπήρχε περίπτωση να λάβουν χώρα εάν δεν μεριμνούσαν οι ακούραστες αυτές προσωπικότητες του αείμνηστου Δημητρίου Κραχτίδη, του αείμνηστου Βασιλείου Βυτινάρου, του αείμνηστου Δημάρχου του Δοξάτου Σαριπανίδη Παναγιώτη και του ακμαίου ενεργού ακόμα δασκάλου μου Ζαφείρη Κοκορόγιαννη ο οποίος είναι πάντοτε στο πλευρό των δραστηριοτήτων μου με τις ανεκτίμητες συμβουλές του σε όλους τους τομείς. Δεν ξεχνώ την αγάπη και την στοργή που περιέβαλαν τους αθλητές αφού γνωρίζοντας την φτώχια που μας έδερνε τα χρόνια εκείνα φρόντισαν ακόμα να μου εξασφαλίσουν και δύο καλά φαγητά την εβδομάδα σε ένα εστιατόριο που αυτοί επέλεξαν και συμφώνησαν επί της παρόδου Ελευθερίου Βενιζέλου. Όλα αυτά, η φροντίδα, η παρακολούθηση και η αγάπη που μας περιέβαλαν μαζί και ο γυμναστής μεγάλος βαλκανιονίκης Σταμάτης Σμυρνιώτης αλλά και ο φύλακας του Εθνικού Σταδίου και προπονητής αείμνηστος Νικήτας δεν ήταν δυνατόν να μην μας εμφυσούσαν τα υψηλά και σωστά ιδανικά της αθλητικής ιδέας. Όλοι ήταν ακούραστοι και είχαν επίγνωση της αποστολής τους που τους έκανε να ξεχωρίζουν από το σημερινό συρφετό των «ειδημόνων» γυμναστών, προπονητών, κριτών και προέδρων διαφόρων αθλητικών σωματείων.
Αυτοί ήταν οι κύριοι λόγοι που με δέσμευσαν με τα ιδανικά του αθλητισμού και του Ελληνισμού με αποτέλεσμα να μείνω πιστός μέχρι σήμερα σε ότι αυτές οι προσωπικότητες στην πράξη με δίδαξαν. Και τους τρεις πρώτους αλλά και τον τέταρτο αείμνηστο Δήμαρχο Σαριπανίδη Παναγιώτη τους χαρακτήριζε η απλότητα, η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση στην ιερή αποστολή τους. Ο καθένας από αυτούς συνέβαλε για την θεμελίωση και την συνέχιση αυτής της εκδήλωσης που χαρακτηρίζεται, για την απλότητα, την ανιδιοτέλεια, την αγάπη προς τον Ελληνισμό και τον αθλητισμό, την αγάπη προς τον τόπο, την ζεστή αγκαλιά προς τους συμμετέχοντες και το αγωνιστικό υψηλό αθλητικό φρόνημα. Αυτή την κληρονομιά μου άφησαν ως παρακαταθήκη αυτοί οι μεγάλοι στην ψυχή άνθρωποι και αυτό προσπάθησα και προσπαθώ να κρατήσω ανέπαφο. Οι φωτογραφίες μπροστά στο δίπλωμα είναι μερικές από όσες έχουν απομείνει μετά από 54 χρόνια και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της περιγραφής δίνοντας μια εικόνα για το πρωτοφανές αθλητικό γεγονός εκείνης της εποχής και προσπαθώντας να περάσουν τα σωστά μηνύματα γύρω από την άθληση και τον αγώνα.
Σκοπός των εμπνευστών αυτής της 1ης εκδήλωσης στις 02.11.1956 ήταν η ανακάλυψη των κρυφών αθλητικών ταλέντων και συγχρόνως η αφύπνιση του κοινού για αθλητική ενασχόληση.
Η ημέρα αυτή λοιπόν για τα τέσσερα αναφερόμενα πρόσωπα, για μένα αλλά και για την Βόρειο Ελλάδα υπήρξε χαρακτηριστική, αφού τέτοιου είδους εκδήλωση είχε λάβει για πρώτη φορά στον χώρο της ελληνικής επικράτειας και μήνυε την γέννηση αυτού του μεγάλου αθλητικού γεγονότος που κατόρθωσε να επιζήσει επί 54 χρόνια παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισε στο διάβα κυρίως των τελευταίων ετών από τα «αρμόδια» πρόσωπα των αθλητικών υπηρεσιών.
Το παράδειγμα αυτής της ιδέας των πρωτοπόρων και ακούραστων καθηγητών του γυμνασίου αρένων Δράμας κατά την εποχή του γυμνασιάρχη κυρίου Τοπάλη, αντέγραψαν εν συνεχεία και άλλες πόλεις αλλά και αθλητικοί Οργανισμοί που μέχρι τότε τέτοιες εκδηλώσεις ήταν αδιανόητες.
Ο αείμνηστος Δήμαρχος του Δοξάτου Παναγιώτης Σαριπανίδης που γνώριζε την αθλητική μου δράση αλλά και τον αείμνηστο Κραχτίδη, τον αείμνηστο Βυτινάρο και τον κύριο Ζαφείρη Κοκορόγιαννη εκτιμώντας την αγωνιστική μου δράση, προσπάθεια και εν γένει την προσφορά μου στον αθλητισμό θέλησε να τιμήσει την σπάνια αυτή αθλητική δραστηριότητα επί 44 χρόνια με ένα έπαθλο διάκρισης. Με το σκεπτικό αυτό και με την ευκαιρία της διεξαγωγής του κλασικού Μαραθωνίου των Αθηνών στις 05.11.2000 αθλοθέτησε προς τιμή μου το έπαθλο διάκρισης για την αμέριστο προσφορά μου στον στίβο και στην κοινωνία το οποίον μου απένειμε ο κύριος Ζαφείρης Κοκορόγιαννης στο Καλλιμάρμαρο στην Αθήνα μετά από τον τερματισμό του Μαραθωνίου στις 05.11.2000.
. Μετά την επιστροφή μου από την Αθήνα, ο Δήμαρχος Δοξάτου κύριος Παναγιώτης Σαριπανίδης οργάνωσε εορταστική εκδήλωση προς τιμή μου και επισημοποίησε την διεξαγωγή του 44ου Αριστοτελείου δρόμου ο οποίος και διεξήχθη στις 30.01.2001 στην γενέτειρα μου τα Κύργια. Η διεξαγωγή του Μαραθωνίου έγινε στα χνάρια των 43/ών προηγουμένων Μαραθωνίων οπότε επισφραγίστηκε ο 44ος και καθιερώθηκε ως ο 44ος Αριστοτέλειος Μαραθώνιος Δοξάτου – Δράμας. Την τιμητική αυτή εκδήλωση, τίμησαν πολλοί οργανισμοί και προσωπικότητες τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό.
Στην συνέχεια μεταφέρθηκε στην Δράμα και όπως όλοι γνωρίζετε εδώ και 10 χρόνια έχει αφετηρία το Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων και τερματισμό το άγαλμα της ελευθερίας στον κήπο της Δράμας. Δυστυχώς παρά την άψογη και νοικοκυρεμένη οργάνωση σε σύγκριση με άλλες οργανώσεις δεν έτυχε την δέουσα συμπαράσταση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και πολλές από αυτές έδειξαν εχθρική στάση χωρίς ποτέ να μπορούν να επιρρίψουν κάποια κατηγορία. Ίσως ταρακούνησε την αδράνεια μερικών ή την ανικανότητα να αναγνωρίσουν την υπεροχή των συνανθρώπων τους. Αυτό το λεπτό σημείο που οφείλει να χαρακτηρίζει κάθε αθλητικά σκεπτόμενο είναι δυστυχώς άγνωστο σε πολλούς από τους υπεύθυνους του αθλητισμού. Ο αθλητισμός όπως με δίδαξαν οι θεμελιωτές του Μαραθωνίου είναι ένα μέσο για την απόκτηση της αρετής και όχι για την απόκτηση εξουσίας ή άλλων υλικών απολαβών. O φθόνος και το μίσος κάποιων κατακτητών των επίκαιρων θέσεων του αθλητισμού όπως της Ομοσπονδίας των ΣΕΒΑΣ και πολλών άλλων «κυρίων» προέδρων των ΣΕΒΑΣ αλλά και του ΣΕΓΑΣ όπως και άλλων κρατικών παραγόντων δεν έχουν θέση στον αθλητισμό ούτε στον Ελληνισμό. Αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν το κλίμα που στεφανώνεται μόνο από φθόνο, από κακία και από μικρότητες που όλα αυτά καταρρίπτονται από το παράδειγμα και την διδαχή των δασκάλων μου και των θεμελιωτών του Μαραθωνίου. Ίσως κάποτε καταλάβουν την εγκληματική τους συμπεριφορά έναντι της ευγενούς άμιλλας και ίσως στο μέλλον επέλθει κάποια βελτίωση ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε αυτή την αγνή και ανιδιοτελή εκδήλωση που καλεί κάθε συνάνθρωπό μας να αγκαλιάσει τον αθλητισμό και να τον χρησιμοποιήσει ως δάσκαλο, ως μέσο παιδείας και όχι ως μέσο εξουσίας ή απόκτηση πλούτου.
Οι σκηνές που ακολουθούν δείχνουν όλο το μέγεθος του αγώνα των 54/ων ετών αγωνιστικής προσπάθειας για την συνέχιση αυτής της εκδήλωσης που γεννήθηκε απλά μέσα από τη μάζα του λαού και όχι από τις πληρωμένες ομάδες των κατεστημένων που παρεμποδίζουν κάθε λαϊκή πρωτοβουλία φοβούμενοι μήπως χάσουν την καρέκλα που κρατούν με δεκανίκια.
Χρειάστηκαν πολλές θυσίες για να ξεπεραστούν ανυπέρβλητα εμπόδια και ίσως ακόμα δεν τελείωσαν. Είναι λίαν απογοητευτικό να διώκεται μια αγνή και άδολη πρωτοβουλία που προσπαθεί να διασώσει ένα κοινωνικό έργο από αυτούς που εμείς πληρώνουμε για να στηρίξουν τέτοιες πρωτοβουλίες αφού αυτοί οι ίδιοι δεν φαίνονται ικανοί να πραγματοποιήσουν. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ενεργούς πολίτες και από ανθρώπους που ανιδιοτελώς θυσιάζουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους για την προώθηση των υψηλών αξιών. Όμως για να βρει ανταπόκριση μια τέτοια ενέργεια απαιτούνται άξιοι και ικανοί ηγέτες. Ηγέτες με καρδιά, με σύνεση και τόλμη όπως εκείνοι που κάποτε αψηφούσαν και τον θάνατο προκειμένου να στηρίξουν τις κοινωνικές αξίες.